*~*~*~*~*~*~*~*

ﻫﻤﻪ ﻱ ﺩﺍﺭﺍﺋﻲ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻲ ﮔﺬﺍﺭﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ

ﺯﺑﺎﻥ ﺧﻮﺷﻤﺎﻥ، ﻣﺤﺒﺖ ﻛﺮﺩﻧﻤﺎﻥ، ﺩﻝ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺵ ﻛﺮﺩﻥ ﻳﺎ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺩﻝ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﻧﺸﻜﺴﺘﻦ

ﻏﺎﻓﻞ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻣﺮﻭﺯ، ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﻧﺪﮔﻴﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﻴﻢ، ﻛﺎﺭ ﺁﻥ ﻳﻚ ﺟﻤﻠﻪ ﻱ ﮔﺮﻡ ﻭ ﺻﻤﻴﻤﺎﻧﻪ ﻱ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﺭﺍ ﻧﻜﻨﺪ

ﺍﺻﻼ ﺷﺎﻳﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﻛﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ ﺭﻭﺯ ﺁﺧﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﺸﻘﻲ ﻛﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﺩﻣﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺳﺖﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﻲ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﻪ ﻱ ﺍﻋﻤﺎﻟﻤﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻧﻴﻢ

ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺪﻡ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻜﺎﺷﺖ ﺗﺎ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻨﺪ

ﻭ ﺣﺎﻻ ﻣﺸﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﻣﺤﻜﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺑﺎﺯ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﺭﺍ ﺟﻠﻮﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻧﺪ

*~*~*~*~*~*~*~*